Het programma Jochem in de wolken was te zweverig. Dat stelt een kritisch deel van de EO-achterban, die zich met het collectief ‘Vaste grond, onze rots’ hebben verenigd. Ze pleitten de afgelopen weken voor meer aandacht op aardse zaken en startte een lobby onder leden. Niet zonder succes. De omroep lijkt zich de kritiek te hebben aangetrokken en zoekt in een nieuw televisieprogramma naar de balans.
In de serie Thailand, Taizé of in de lucht, vanaf volgende week iedere dinsdagavond te zien op NPO 2, staan dertien bekende Nederlanders voor de keuze van hun leven: veertig dagen het stilteprogramma volgen in kloostergemeenschap Taizé, veertig dagen per luchtballon op zoek naar de hemel, met aan boord twee verrekijkers en ADHD-cabaretier Jochem Myjer of veertig dagen naar Thailand, om per scooter kusteilandjes te verkennen, koraal te duiken en Piña Colada cocktails te beoordelen. Wie de deelnemers zijn blijft een verrassing. Op verzoek van de Evangelische Omroep beperken we in deze recensie daarom hun achternamen tot de eerste letter.
“Heeft iedereen zonnebrandcrème bij zich?”, vraagt Chantal J., terwijl ze met de ene hand haar strohoed vasthoudt en met de andere haar koffer doorzoekt. Kijk eens aan, we zijn nog geen minuut onderweg en de belangrijkste levensvraag ligt al op tafel. De eerste aflevering begint ongekunsteld en toont een dozijn dolenthousiaste BN’ers, die gezamenlijk per vliegtuig naar Azië vertrekken. Behalve Paul de L., die per abuis verzeilt raakt in een oecumenische kloostergemeenschap. Hij zwaait de overige deelnemers vrolijk uit, stapt in zijn auto en rijdt naar Leiden. “Veertig dagen in een luchtballon met Jochem, dankzij de EO. Die lui weten toch verrekt goed aan te sluiten bij behoeftes!” Maar, de vogel blijkt gevlogen. Zijn vrouw Marloes doet open en geeft aan dat Jochem moet bijkomen van zijn vorige televisiereeks. Waar hij zich schuilhoudt zegt ze niet. Maar Paul is niet voor één gat te vangen. “Oké, noem voor mij dan alleen het eerste Waddeneiland dat nu bij je opkomt.” Helaas, ze houdt voet bij stuk. Wat nu? De L. krabt zich eens stevig achter de oren. Vijf eilanden afstruinen lijkt hem onbegonnen werk. Hij druipt teleurgesteld af, stapt fulminerend zijn auto in en zet koers richting het Franse Taizé. De reis voorziet hij hoogstpersoonlijk van bijpassende ondertiteling, met een tien uur durende tirade richting de programmamakers. “Hoe halen jullie het in je smalle harses, je belt zo’n flierefluiter toch eerst op? Lekker dit, heb ik weer. Neem je eigen format eens serieus, joh! Zeker als je er BN’ers voor vraagt.”
Veertig dagen in een luchtballon met Jochem, dankzij de EO
Wat daarop volgt is weinig verheffende televisie. Vijf afleveringen lang wordt je overgoten met beelden van twaalf Hollanders die zich god wanen in Azië, afgewisseld met shots van Paul de L. die verwoede pogingen doet om zijn kop dicht te houden. Niet te doen. Als kijker wordt je tot het uiterste gedreven. Tussen de taferelen van collectieve laveloosheid en een rode vulkaan die niet mag spuwen, zijn fraaie dronebeelden gemonteerd van de Franse Bourgondische streek en de paradijselijke Thaise kust. Maar daar zijn de meubelen niet mee gered. Net als de deelnemers weet het programma kant nog wal te raken.
Het dieptepunt is een fragment in de vierde aflevering, na een bezoekje aan het twaalfde strandterras, waarin André H. jr. als eerste deelnemer een scooter weet te bereiken. Dirk K. prikt Chantal J. lachend in haar zij. “Had ik het niet gezegd! Dat kost je een mille.” Na een aantal beenzwaaiingen lukt het André om het zadel op te komen. “Kijk eens jongens”, zegt hij met een dubbele tong, “rechtop!”. De groep giert het uit, waarin Gordon H. uiteraard het langste weet te volharden. Hij zegt zich steeds meer zichzelf te voelen, waarop de cameraploeg besluit om in te grijpen.
Net als de deelnemers weet het programma kant nog wal te raken.
De draaidag wordt beëindigd. Dirk K. is het daar niet mee eens en wil graag ook ’s middags op pad. “Dit is een challenge toch, of niet? Kom op, nog één terras en één Pia Koala.” Maar met een beroep op de verkeersveiligheid krijgen ze de boel toch gecanceld en worden de deelnemers naar het hotel om de hoek gedirigeerd, dat in allerijl geboekt is. Het is H. jr. die uiteindelijk iedereen weet mee te krijgen. “Laat gaan jongens. Kom, in polonaise die kant op!” Hij zet een lied in waarmee hij alle deelnemers achter zich weet aan te laten haken. Na drie keer afslaan schommelen ze de juiste richting in, waarop ze eensgezind zingend uit beeld verdwijnen. “En ga, a, a, a. A, a, a, a. A, a, a, a. Pak alles wat je kan!”
Laatste Oordeel
Sterren: ✮☆☆☆☆
De intentie van Thailand, Taizé of in de lucht is mooi, maar de uitwerking ervan knap beroerd. Het kaf werd te royaal gescheiden van het koren. De omroep doet er verstandig aan om beter aan te sluiten bij de tijdsgeest, waarin zoeken naar de stilte of de hemel het niet altijd van een gratis snoepreis wint. Minder naïviteit bij de programmamakers en minder vrijblijvendheid voor de deelnemers is de route naar het maken van televisie waar meer urgentie in doorklinkt. Lobbygroep ‘Vaste grond, onze rots’ mag zich de morele winnaar wanen. Want aan aardse zaken is in deze serie geen enkel gebrek.
Dit is een ingezonden artikel. Ook een artikel inzenden? Mail naar [email protected]